? प्रकाश तजले
१. पुत्रमोहले उचाई छुँदा
त्यसमाथि सहारा र कूलकै चिन्ताले छोप्दा
३३ कोटी देवता भाकेर, ३३ किलो लड्डू चढाएपछि
भगवान खुशी भएका थिए रे !
अनिमात्र बाबाले म अर्थात् वारिस पाएका थिए रे !
कति दिन त बुवाको खुट्टा भुईँमा थिएन रे !
जेहोस्, बुवा निक्कै खुशी थिए रे !
२. तर देशले युवा लखेटेका बेला
त्यसमाथि सरकार मरेको देशमा
बुवाको खुशी मात्र कसरी दीर्घायु हुन्थे र ?
आफुसँगै राख्ने सपना कसरी साकार हुन्थे र ?
३. बुवा-आमाको भरोसा, परिवारको जिम्मेवारी
लाला-बालाका सपनाका भारी
पिठ्यूँमा बोकी,
म पनि पुगेँ- रेगिस्तानको त्यो देशमा ।
४. रेगिस्तानको ताता हावा बहिरहने त्यो भुमिमा
भेँडाका बथान चराउँदै गर्दा
एक्कासी फोनको घण्टी बज्छ ।
सानी छोरीले तोतेबोली लर्बराउँदै सोध्छिन्-
“बाबा दशैँ आयो, घर कहिले आउनुहुन्छ?”
म झसङ्ग हुन्छु,
ए ! दशैँ पो आएछ ।
५. के गर्नु?
हरेक साल नानीबाबुहरुको मनमा
उमङ्ग लिएर आउने दशैँ,
विचरा, आमाबुवाको सामु भने
बहिखाता लिएर आउँछ दशैँ ।
अबोध सानीलाई चाँडै आउने बचन बाहेक
जवाफमा मसँग के पो थियो र?
६. यस्तैगरी ८-१० दिनअघि,
जतिबेला मालिक कड्किएका थिए मसँग
कोर्रा बर्सिएका थिए बेजोडसँग ।
मेरा आहतका चिच्याहतलाई पनि
दबाएर फोनको घण्टी बजेथ्यो ।
बंगालको खाडीबाट मिसनमा हिँडेको वायुले
वर्षाको रुप लियो रे !
र बाढीको कहर बर्स्यो रे !
घर र एक जोडा गाई पनि बगायो रे !
अझ पिडा – आमा त अझै बेपत्ता छिन रे !
हिराले हिरा काट्छ सुनेको थिएँ,
साँचै त्यहाँ पिडाले पिडा खाएथ्यो ।
कोर्राको चोट पनि फिक्का लागेथ्यो ।
७. देशमा कहिले जनताको सरकार हुने हो?
डोजरे विकास र अव्यवस्थित योजना कहिले हट्ने हो?
युवाको श्रम परदेशमा बेच्न कहिले रोकिने हो?
८. युवाको पौरख र मेहनतको पसिनाले मात्र
देशमा ईन्द्रेणी खुल्छ ।
अध्ययन र निश्चित योजनाले मात्र
विकासको मूल फुटाउँछ ।
अनिमात्र भावी पुस्ता दङ्ग हुनेछ ।
सारा युवाले परिवारसँग देशैमा रमाउनेछ ।
सबैले वास्तविक दशैँ मनाउँनेछ ।
यति चेतना नेतृत्वमा कहिले आउने हो?
२१ असोज २०८१
भक्तपुर ।
